การเดินทางในครั้งหนึ่งๆ เราก็ต้องมีการเตรียมตัว เตรียมใจ เตรียมเงิน (อันหลังหากไม่มีก็อดเที่ยวสิครับ) แล้วใครจะไปรู้ว่าการเดินทางครั้งหนึ่งจะเป็นยังไงบ้าง ตัวผมเองก็เหมือนกัน ใช่ว่าจะไม่ลืมนะ ขนาดที่ว่า เขียนมันไว้แม่งทุกอย่าง ติดไว้ทุกมุมก่อนออกเดินทาง ก็ยังไม่วายที่จะลืม (คนมันขี้ลืมนี่หว่า) แต่ยังไงก็ตาม มีการเดินทางอยู่ครั้งหนึ่งที่ผมแบบว่า สุดแสนจะ(ไม่)ปลื้มเอาซะเลย คือการเดินทางเข้าประเทศอินเดียครั้งแรกของชีวิต แบบว่าครับ เด็กบ้านนอก อาศัยอยู่นอก(เมือง) ชอบกินของ(บ้าน)นอก ทำตัวเป็นเด็ก(บ้าน)นอก และไปเรียนเมืองนอก (อันหลังนี่น่าดูดีหน่อยนะ) ไปก็เอาเลยครับ เช็คอินที่สุวรรณภูมิ (พอดีไม่ทันได้ใช้ดอนเมืองกับเขานะครับ) เช็คเป้แล้ว ครั้งแรกเขาบอก “น้อง! เอาคอมพิวเตอร์ออก” ครั้งที่สอง “น้อง! เอากล้องถ่ายรูปออก” ครั้งที่สาม “น้อง! เอาสบู่ ครีม ยาสีฟันออก” ก็กำลังสงสัยว่า ทำไมบอกให้กระผมรู้ว่าเอาอะไรออกตั้งแต่แรก เช็คแล้วเช็คอีกอายเขานะ(ตัวเอง) ซึ่งกว่าจะผ่านมาได้เล่นเอาเหนื่อยไปตามๆ กัน
ผมเหนื่อยเพราะกลัวไม่ผ่าน แต่พี่เขาเหนี่อยพระต้องยกกระเป๋าผม ก็ล่อไปซะหนักเลยแหละ กะว่าซักสิบกิโลได้มั๊ง หลังจากตรวจแล้วขึ้นเครื่อง (ลืมบอกไปว่าเด็กบ้านนอกอย่างผมเดินทางหรูสุดแล้ว พี่แอร์เอเซีย) นั่งใกล้แขกอีก มันมาต้องรับถึงบนเครื่องเลย ไอ้เราก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้(ดี) ยิ่งภาษาแขก(ฮินดี) หมดสิทธิ์ครับ เอาวะมั่วไปก่อนเดี๋ยวคงดี ดีจริงๆ ครับ พอเครื่องขึ้น แอร์โฮสเตสประกาศว่าสองชั่วโมง ผมไม่หลับครับ แต่แขกหลับผมนั่งอยู่บนเครื่องคิดเอง “สองชั่วโมงบ้านมึงเหรอมาเมืองแขกสองชั่วโมง เมืองไทยขนาดสุวรรณภูมิไปเชียงใหม่ก็ปาไปเกือบห้าสิบนาที นี่มาอินเดียสองชั่วโมง” ไม่ได้บอกใครครับ แต่กำลังจะง่วงเหมือนกัน มาแล้วครับ บริการชั้นยอด อาหารน้ำดื่ม อยู่เมืองไทยไม่เคยนะครับ โออิชิขวดละ 50 บาท อาการกล่องละ 150 บาท (ถูกที่สุดแล้วนะ) ไม่เคยเจอคิดว่าสองชั่วโมง(เชื่อตามเขาประกาศ) มาถึงสนามบินโกลกาตา (Kolkata) สองชั่วโมงครับ เครื่องออกจากเมืองไทย 10.30 น. ถึงเมืองแขก 12.30 น. สองชั่วโมง แต่เที่ยงครึ่งเวลาแขกนะครับช้ากว่าบ้านเราชั่วโมงครึ่ง เอาสิมาถึงแล้วครับโอ้แขกจ๋าพี่มาแล้วจ้า
พอก่อนนะครับ เดวมาเล่าต่อ หิวข้าวหาไรยัดลำไส้ก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น